Próba spęczania
Próba spęczania. Próba ta (PN-75/H-04411) jest wykonywana na próbkach pobranych z metalowych półwyrobów i wyrobów walcowanych, kutych, łuszczonych, ciągnionych lub wyciskanych, o przekroju okrągłym, kwadratowym lub sześciokątnym, przeznaczonych do dalszej obróbki plastycznej. Próba polega na spęczaniu na zimno lub na gorąco próbki wzdłuż jej osi za pomocą prasy albo młota mechanicznego lub ręcznego do wysokości h1 (rys).
h1=nh
Wskaźnik wysokości próbki n po spęczaniu dla stali może wynosić 1/2, 1/3 lub 1/4, a dla metali nieżelaznych 1/3. Wysokość próbki h jest równa 1,5-krotnej średnicy lub grubości wyrobu albo półwyrobu hutniczego. W normach przedmiotowych zamiast h1 czasem podaje się wielkość odkształcenia X w procentach. Wówczas:
h1=h(1-0,01X)
Celem próby jest określenie zdolności materiału do odkształceń oraz wykrycie wad powierzchniowych i podpowierzchniowych.
Schemat próby spęczania metali: a) materiał dobry, b) materiał zły.