Najstarszym sposobem łączenia metali za pomocą ciepła jest zgrzewanie kowalskie lub ogniskowe, polegające na zagrzaniu do stanu plastycznego łączonych części i późniejszym ich skuciu.

Zgrzewanie ogniskowe sięga jeszcze czasów przedhistroycznych, lutowanie cyną i spawanie ołowiu - czasów starożytnych.

Jest rzeczą charakterystyczną, że proces zgrzewania nie uległ zasadniczym zmianom aż do końca XIX wieku, to znaczy do czasu odkryć związanych z zbadaniem i wykorzystaniem energii elektrycznej oraz energii chemicznej gazów palnych oraz termitu dla celów spawalniczych. Chodzi tu w pierwszym rzędzie o prace znanych uczonych, a mianowicie H.Davy'ego, W.W Pietrowa, (1802r.), N.N Benardosa (1882r.), N.G Sławianowa (1888r.), którzy opracowali zasady elektrycznego spawania łukowego. Dalszy, coraz intensywniejszy, rozwój technik spawalniczych dotyczy już bieżącego stulecia i wiąże się z dużą liczbą takich wynalazków jak opracowanie zasad spawania łukowego elektrodami otulonymi (Kjellberg - 1908r.), spawania automatycznego łukiem krytym (Dulczewski - 1929r.), spawania elektrożużlowego, spawania półautomatycznego w atmosferze gazów ochronnych (1940r.-1950r.) i innych, których nie sposób wymienić, a które w sumie decydują o współczesnym stanie spawalnictwa.

Rys. Metoda Olszewskiego-Benardosa

Rys. Metoda Sławianowa

Rys. Metoda Zerenera

Rys. Patent Olszewskiego - Benardosa

Rys. Dawne metody spawania (Życie Techniczne nr.5)

Rys. Dawne metody spawania (Życie Techniczne nr.5)