Stale węglowo-manganowe

W porównaniu ze stalami niestopowymi w stalach C-Mn wzrost własności wytrzymałościowych został osiągnięty poprzez wprowadzenie do ich składu m.in. Mn, co spowodowało umocnienie roztworu stałego. Typowymi przedstawicielami tej grupy
są stale: S355J2G3, S355K2G3, S355K2G4 (18G2A).
Przy spawaniu tych stali na skutek podwyższonej skłonności do podhartowania w SWC złączy występuje martenzyt. Prowadzi to do wzrostu twardości (zwykle powyżej 350 HV), podwyższenia kruchości i obniżenia ciągliwości w tej strefie. Stale te są skłonne do pękania zimnego. Technologia spawania tych stali zaleca unikanie czynników powodujących pękanie zimne, czyli:
- należy ograniczyć ilość wodoru wprowadzonego do spoin (stosować niskowodorowe procesy spawania - spawanie elektrodami zasadowymi, spawanie w osłonach gazowych, spawanie lukiem krytym oraz usuwać ze strefy spawania zanieczyszczenia będące potencjalnym źródłem wodoru),
- należy zapobiegać tworzeniu sie martenzytu w SWC (stosować podwyższone energie liniowe luku, szczególnie przy wykonywaniu spoin pachwinowych lub podgrzewanie wstępne w przypadku grubszych elementów),
- należy zmniejszać naprężenia w złączach poprzez właściwe ich rozwiązania konstrukcyjne.
Według zaleceń MIS-u dla stali o podwyższonej wytrzymałości o Rm = 490-690 MPa, jeżeli spełnione są warunki:
C ~ 0,20% i Ce ~ 0,45% oraz g ~ 25 mm lub
C ~ 0,22% i Ce ~ 0,41% oraz 25 mm ~ g ~ 37 mm,
specjalne środki ostrożności nie są na ogól konieczne, jeżeli stosuje się niskowodorowe procesy spawania.
Metody spawania tych stali to zwykle spawanie elektrodami otulonymi (np. elektrody EB150 - dla stali 18G2A), spawanie       w osłonie CO2 (drut SpG4S) i spawanie pod topnikiem (topnik TASt-1, drut SpG4N).